George Carlin. A clarividencia dun comediante.

O paradoxo do noso tempo é que temos edificios mais altos e temperamentos mais reducidos, 

estradas mais anchas e puntos de vista mais estreitos. 

Gastamos mais pero temos menos, compramos mais pero gozamos menos.

Temos casas mais grandes e familias mais pequenas, maiores comodidades e menos tempo.

Temos mais graos académicos pero menos sentido común,

maior coñecemento pero menor capacidade de xuízo,

mais expertos pero mais problemas,

mellores medicamentos pero menor benestar.

Bebemos demasiado, fumamos demasiado, malgastamos demasiado, reimos moi pouco, conducimos moi rápido, enoxámonos demasiado, desvelámonos demasiado, amencemos cansados, lemos moi pouco, vemos demasiada televisión e rezamos moi de cando en cando.

Multiplicamos as nosas posesións pero reducido os nosos valores.
Falamos demasiado, amamos demasiado pouco e odiamos moi frecuentemente.

Aprendemos a gañarnos a vida, pero non a vivir.

Engadimos anos as nosas vidas, non vida aos nosos anos.

Logramos ir e volver da lúa, pero fáisenos dificil cruzar a rúa para coñecer a un novo veciño.

Conquistamos o espazo exterior, pero non o interior.

Fixemos grandes cousas, pero non por iso mellores.

Limpamos o aire, pero contaminamos a nosa alma. 

Conquistamos o átomo, pero non os nosos prexuízos.

Escribimos mais pero aprendemos menos.

Planeamos mais pero logramos menos.

Aprendemos a apresurarnos, pero non a esperar. 

Producimos computadoras que poden procesar maior informacion e difundila, 

pero comunicamonos cada vez menos e menos.

Estes son tempos de comidas rápidas e dixestión lenta, de homes de gran talla e cortedad de carácter, de enormes ganancias económicas e relacións humanas superficiais. Hoxe en día hai dous ingresos pero mais divorcios, casas mais luxosas pero fogares rotos. Son tempos de viaxes rápidas, cueiros desechables, moral descartable, acostones dunha noite, corpos obesos, e pílulas que fan todo, desde alegrar e tranquilizar, ata matar. Son tempos en que hai moito no escaparate e moi pouco na adega.

Acórdate de pasar algún tempo cos teus seres queridos porque eles non estarán aqui sempre.

Acórdate de ser amable con quen agora te admira,

...porque esa personiña crecerá moi pronto e afastarase de ti.

Acórdate de abrazar a quen tes cerca porque ese é o único tesouro que podes dar co corazón, sen que che custe nin un centimo.

Acórdate de dicir ámote a túa parella e aos teus seres queridos, pero sobre todo dio sinceramente. Un bico e un abrazo poden reparar unha ferida cando se dan con toda a alma.

Acórdate de collerte da man co teu ser querido e atesourar ese momento, porque un día esa persoa xa non estará contigo.

Date tempo para amar e para conversar, e comparte as tuas máis prezadas ideas.

E sempre recorda:

A vida non se mide polo número de veces que tomamos alento, senón polos extraordinarios momentos que nolo quitan.

George Carlin.